مجیستریوم نقاب نقره ای

از مرگ ارون، شش ماه میگذره، و کال تمام این شش ماه رو توی زندان بوده.

هیچ خبری از هیچکدوم از اطرافیان کال نیست، فقط بعضی از اعضای انجمن که هر از چند گاهی با سوال های تکراری، خسته کننده، و بی هدف سر میرسن.

تا الان خبر وجود روح کنستانتین در کال به همه رسیده، و تقریبا همون “همه” معتقدن کال، کنستانتینه. حتی خود زندانیا یا گارد ها هم علاقه ای به رو به رو شدن باهاش ندارن و از زبون چرب و جذابیتش میترسن.

یه روز، بالاخره اولین ملاقاتی غیر انجمنی کال سر میرسه، و اون کسی نیست جززز : جسپر!

پس وقتی عده ای برای فراری دادن کال از زندان نقشه میکشن، جسپر هم ناچارا همراهشون میشه.

خیلی فکر کردم چطور میشه این خلاصه رو کمی بیشتر کش داد، اما متاسفانه هرکلمه دیگه ای اسپویل محسوب میشه. پس …. بریم سراغ ادامه مجرا 😁

اول درباره یه شحصیت نه چندان جدید صحبت کنیم : جریکو. دفتر خاطراتش، دردناک ترین چیزایی بود ک تابحال خونده بودم. برام سواله ایا کنستانتین میدونست روح داداشش داره مصرف میشه یا نه.

به نظرم جریکو کسیه که باید خیلی بهش بیشتر پرداخته میشد، هرچند دیر این پرداختن رخ داد، ولی بازم خوبه ک داشتیمش. اگه کن میدونست، اونوقت واقعا شاید هیولا بود. شاید کسی ک تمام این مدت شخصا براش دلسوزی میکردم که فقط داداششو میخواست، فقط داداششو نمیخواست، شاید هیچوقت اصلا نمیخواست! یا حداقل بعد از قضیه ماکار شدن و غیره.

هنوزم، اینا چرایی کشته شدن دوستاش توسط خود کن رو توجیه نمیکنه. با بقیه جادوگرا کار ندارم اصلا، ولی وقتی کن سارا و بچه اشو دید، چرا سارا رو کشت؟ یا داداش سارا رو، اونا ک دیگه دوستاش بودن… میدونین چی میگم؟ مگه اینکه عقلشو از دست داده بوده باشه. اونجایی ک سر میز غذا، جوزف بچه ها رو به دوستای کن تشبیه میکرد، واقعا یه لحظه ترسیدم نکنه تاریخ تکرار شه …

و حدس بزنید چی : شد! تاریخ تکرار شد، هرچقدرم که کال میخواست جلو شو بگیره. یاد اون دیالوگ از رافل از اس جی ای افتادم که میگفت : past is present, present is past. the story goes round and round again ….و چقدر این حرف درسته.

لازمه اشاره کنم که اخر کتاب، به نظرم یکی از زیباترین تصویر سازی های ممکن رو داشتیم، جنگی که همیشه ازش یاد میشد دوباره داشت رخ میداد و خیلی خیلی توصیفش قشنگ و بی نظیر بود. اون ابهت، و ترس، حس از دست دادن، حس دلتنگی و غم و همه چیز با تمام وجود حس میشد. همین یه چپتر کاری کرد که من برم کتابای دیگه این دوتا نویسنده رو بخونم.

کتاب از زبون سوم شخص بیان میشه، ولی سوم شخصی که همیشه پیش کاله، یجورایی اول شخص کال داره داستانو میگه، و به همین خاطر احساسات کال نسبت به هرچیز قراره احساسات خواننده باشه. و بود! تمام مدت من بی صبرانه، بدون ذره ای تردید در درستیش، میخواستم ارون برگرده. باور داشتم که با زنده شدنش، همه چی اتوماتیک درست میشه. اون بخشی از کال که به این باور داشت و خود کال احمق خطابش میکرد، در من هم بود 🙂 تا اینکه برگشت! وقتی زنده شد، عمیقا خوشحال بودم. از اینکه خب، دوباره ارون داریم! میخواستم برم تو کتاب و تا ابد بغلش کنم، نذارم هیشکی نزدیکش شه ( احتمالا جز کال )

ولی درست نبود. و این چیزی بود که کال هم متوجهش شد. هرچقدر غم انگیز، سخت، و دوست نداشتنی، خود ارون هم میدونست کامل برنگشته. ارون خودش نبود، حتی اگه هرج و مرج زده هم نبود. اونجا بود ک منم پشیمون شدم، اونهمه حس درستی تصمیم، پوف! دیگه نبود….

بازگشتش غلط به نظر میرسید، شاید واقعا هیچوقت نباید اینطور میشد، شاید واقعا وقتش بود ارون استراحت کنه، هرچقدر هم که برای زنده ها دردناک میبود. بعد همه چیز که برای ارون رخ داده بود، منطقی به نطر میرسید. من فقط نمیدونم کال چطور گریه نمیکرد … چون من تمام چپتر اخرو با دید تار خوندم :)))

شاید اگه یه ادم معمولی اینا رو بخونه بگه وا، شخصیت کتابه دیگه، این مسخره بازیا چیه. ولی واقعا ارون برای من هرچیزی جز یه شخصیت معمولی کتاب بود. شاید حدودا یک ماه باشه کل مجموعه رو دارم میخونم، ولی عمیقا مثل پسر نداشته ام، مثل برادر نداشته ام دوستش داشتم و خواهم داشت.

امیدوارم شماهم درک کنید، اینکه چقدر، واقعا دلم براش تنگ خواهد شد. حداقل، اینبار مرگش دست خودش بود. میدونست که کار درست همینه، هممون میدونستیم. ولی ای کاش نبود … ای کاش تامارا اونی بود ک میمیرد …