مجیستریوم دستکش مسی

بازه زمانی داستان، تابستون سالیه که کال قراره وارد سال دوم مجیستریوم، سال مسی بشه. برگشته خونه، پیش باباش و .. هوک. اوضاع نرماله، یا حداقل اونقدری نرمال که زندگی با یه گرگ و جادو میتونه نرمال باشه.

کال، ک حالا فهمیده روح کنستانتین در جسمشه، سعی میکنه تا جایی ک امکان داره ادم خوبی باشه و حتی کوچکترین بدجنیسی ای هم نکنه تا مبادا شبیه کنستانتین به عنوان یک ارباب شرور نشه.

تا اینکه یه شب، همه چیز بهم میریزه. کال میفهمه ک پدرش تمام این مدت حدس میزده ک کال، خودش نباشه و از خونه فرار میکنه به سمت خونه، یا بهتره بگم قصر!، تامارا اینا. داستانو خلاصه کنم : تابستونو اونجا میگذرونه تا بالاخره میاد مجیستریوم، جایی ک مطمئن بوده دست پدرش بهش نمیرسه.

اما خب، کی گفته این به این معناست که کال از دردسر دوره؟

داستان دستکش مسی، به اسم الکاهست، اینه ک یه گروهی شامل خود کنستانتین و استاد جوزف تحقیقاتی رو برروی جادوی هرج و مرج انجام میدادن تا بیشتر به اعماقش پی ببرن. اما وقتی این تحقیقات باعث میشه کنستانتین تبدیل به دشمن مرگ شه، باقی گروه این دستگاه رو میسازن و امیدوار بودن ک بتونه کنستانتین رو به عنوان یه سازانا متوقف کنه ( بکشه).

حالا این دستگاه دزدیده شده. حدس قوی کال اینه ک پدرش دزدیده. و حالا گروه دانش اموزای استاد روفوس به علاوه یه فوضول به اسم جسپر، باید برن دنبال الستر تا هم الکاهست رو برگردونه، و هم بهش هشدار بدن ک اگه دست مجیستریوم بهش برسه کشته شده و به نوعی از این اتفاق جلوگیری کنن.

این ماموریت، با توجه به سن کمشون همینجوریش هم سخت و خطرناک هست. شما بهش یه مجیستریوم کامل ک دارن دنبالشون میگردن، کلی هرج و مرج زده ول تو دنیا، و کلی اتفاق عجیب غریب و غیر منتظره دیگه رو هم اضافه کنید. تازه، راز نه چندان کوچولو کال هم هست، چقدر طول میکشه تا همه ازش باخبر شن ؟!

بریم سراغ کال و کنستانتین، به طور مخصوص : اوایل کتاب، و همینطور در طولش مکررا میدیدم ک کال سعی میکرد بچه خوبی باشه و کارای بدجنسی انجام نده تا شبیه یه ارباب شرور که همون کنستانتین باشه نشه. ولی اگه کنستانتین بچه خوبی بوده باشه چی؟ اگه اصلا بدجنس نبوده باشه چی، 

همونطور ک استاد جوزف میگفت ( اصلا خوشم نمیاد ک دارم ازش حرف میزنم 🙄) خیلی از کارایی ک کال میکرد، از دیالوگ هایی ک میگفت تا داشتن به گرگ به عنوان حیوون خونگی، کارایی بود‌ن ک کنستانتین هم میکرد، و ما به عنوان یه فکت میدونیم ک کال بدجنس نیس!  پس شاید واقعا نصف کارایی ک پای کنستانتین نوشته شده، مقصرش جوزف بی همه چیز بوده! اه اعصابم خورد شد، حتی کنستانتین رو هم یواش یواش دارم پسرم میدونم.

در همین باره، چقد برای کال بابت سازانا شدنش خوشحالم. و اینکه داشتم فکر میکردم شاید اون کششی ک کال موقع استفاده از هرج و مرج توسط ارون حس میکرد، بخاطر نقطه تعادل بودنش نبوده، بلکه بخاطر این بوده ک روحش قبلا از هرج و مرج استفاده میکرده، میدونین چی میگم؟ نمیتونم درس توضیح بدم ولی میدونم ک درک میکنین. البته این صرفا تئوری و نظره، ک برا خودمم اونقدرا قوی نیس. درهرحال، از اینکه دیگه نمیتونه تعادل ارون رو تامین کنه ناراحتم، واقعا تیم خوبی بودن. هرچی میشه، فقط امیدوارم دوستشون خراب نشه.

و یه تئوری، ک اعتراف میکنم مال من نیس، ولی منو به فکر واداشت : اگه ارون، بچه کنستانتین بوده باشه چی؟

بهش فک کنید، ما میدونیم ارون پدر و مادر واقعیش موجود نیستن، و به اندازه کافی هم بهش اشاره شده ک بخوایم مطمئن شیم این موضوع قراره در داستان تاثیر گذار باشه. نمیدونم این حرف چقد صحیحه، و یادم هم نیس کتاب درباره اش حرفی زده باشه، ولی تنها کسی ک جز ارون جادوی هرج و مرج داره کاله. و اونم بخاطر روح‌ کنستانتینه. پس شاید، ارون هم پسر پنهانی کنستانتینه، و هرج و مرج رو ازش به ارث برده. میدونم، یکم سریال ترکی ای میشه، ولی خب، یجورایی منطقی نیست؟ حداقل، اونقدری ک یه کتاب با محتوای جادو میتونه منطقی باشه!

بریم سراغ باقی شخصیتا : میشه درمورد هوک صحبت کنیم؟؟ انصافا شیرین ترین، زیباترین، وفادارترین، و فقط بهترین شخصیت کل داستان به نظرم هوک ه. باقی همه یسری خورده شیشه دارن، ولی این بچه، پاک تر و معصوم تر نیست اصن. اونقدری دوسش دارم، ک منی ک از حیوون خونگی اصلا خوشم نمیاد، ارزو میکردم یه گرگ داشته باشم 😂

ارون، این بچه، اصن اینقد گله، ک اسمش میاد ناخوداگاه لبخند میزنم. چقدر یک پسر میتونه همزمان کیوت، معصوم، نترس، جذاب ( به همون معنای غیر صرفا ظاهری )، و کلا همه ویژگی های خوب رو یکجا داشته باشه؟؟ نمیشه. غیرقانونیه. درست نیست. دلم میخواد بگیرمش بغلش کنم از همه دنیا دورش کنم، بعد هم کال رو بذارم پیشش و هردوشون تا ابد پیش هم باشن، بقیه ای هم نباشن ک بخوان هی بگن : ( با لحن مرد سیبیلو خوانده شود ) شماها قرار بوده دشمن باشید، باید همو بکشید، این سرنوشت شماست. ورورور. زرزرزر. اره خلاصه، هرکی بخواد دوستی این دوتا رو بهم بزنه پیش فرض دشمن خونی منه.

شخصیت بعدی، جسپره. اول اینکه یه حس قوی ای بهم میگه اینا قراره دوستای خوب هم بشن، با توجه به شواهد و قضیه enemies to friends ( میدونم، اکثرا جای فرندز، لاورز استفاده میشه ک اینجا صحیح نیست ). نمیخوام اینو بگم، ولی داره ازش خوشم میاد😂 حداقلش اینه ک با اینکه اوایل کتاب خیلی حرف مفت و غر زد، بعدش جنم نشون داد ک حالا، حتی اگه بعضی وقتا بر ضد کال بود، به هرحال قابل احترام و ارزشمند بود‌. تو پست جلد پیش گفتم شاید ارون رو با تامارا شیپ کنم، ولی الان ک دارم فک میکنم ارون زیادی برا تامارا خوبه. جسپر رو با تامارا بیشتر شیپ میکنم ( خودمم نمیدونم چرا اینقد با این موجود لجم😂)

حالا ک بحث شیپه، و البته هنوزم خیلی خوشحالم توی کتاب از این مسخره بازیا ( به طور جدی، هنوز!) نداریم، تامارا رو هم بریم : احساس میکنم این تامارا خیلی کال رو با عشوه صدا میزنه 🧐 هی کال، کال، کال. زهرمار و کال. چیکار بچم داری تو اصن. چرا اینقد باهاش حرف میزنی. چرا اینقد بهش گیر میدی. از تامارا هم خوشم نمیاد.

چقد اونجایی ک رفت به استاد روفوس گفت من فشاری شدم‌. با اینکه حق میدادم نگران باشه، ولی همزمان هم حق نمیدادم ک اینقد بی منطق عمل کنه. هرچی نباشه ارون دوست کال هم بود، بهترین دوستش، اگه بخوام بگم! و تا قبل اینکه جادوی هرج و مرج از بدن کنستانتین جدا شه و کال سازانا بشه، قرار بود نقطه تعادلش ( یا هرچی ک ترجمه اش میشد ) باشه، اصن، نمیدونم چرا اینقد به نظرم گوشتش تلخه. اصن نمیچسبه. بچه خوبیه ها، ولی باهاش حال نمیکنم. نه اونقدری ک با ارون حال میکنم.