پرسی جکسون 1 : دزد آذرخش

پرسی جکسون با مادر و پدر خوانده اش زندگی میکنه. خب، تابستونا حداقل. باقی سال رو توی مدرسه های شبانه روزی می گذرونه. منظورم از مدرسه ” ها ” چیه ؟

به دلایل مختلفی، از جمله ناتوانی هایی در زمینه درسی، پرسی داستان ما تا الان که کلاس ششمه، 6 تا مدرسه عوض کرده. اوضاع توی آخرین مدرسه، یعنی همینی که الان توش درس میخونه، داره خوب پیش میره. البته هنوز هم در دروسی مثل انگلیسی لنگ میزنه، ولی حداقل توی دردسر دیگه ای نیفتاده.

یه دوست خوب داره، به اسم گروور. یه معلم خوب و باحال لاتین به اسم اقای برنر، که داستان های جالبی بلده و به شدت معتقده دونستن این داستان ها بعدا به کار میاد، و یه معلم ریاضی عجیب و ترسناک به اسم خانم دادز.

این ترکیب، به علاوه یسری دانش آموز دیگه، قراره برن اردو. پرسی معمولا اردو ها رو چندان جالب به اتمام نمیرسونه، و از اونجایی که داستان داره با همین اردو شروع میشه، واضحه این یکی هم قرار نیست تفاوتی کنه. اما هرچقدر هم بدبیاری های مختلف رو در نظر بگیریم و تلاش کنیم جلوشونو بگیریم، بازم یه اتفاقی میفته که هرگز به ذهن هیچکس خطور نمیکنه. خب، حداقل هیچکس جز 3 نفر.

از همینجا، چپتر جدیدی در زندگی پرسی گشوده میشه. چپتری که احتمالا هیچوقت هم نباید گشوده میشد، ولی خب، زندگی همه ما بخش زیادیش از پدر و مادر هامون و زندگی هاشون تاثیر گرفته.

من همیشه افسانه های یونانی رو دوست داشتم، و به نظرم همین علاقه میتونه در علاقه به مجموعه تاثیر داشته باشه. خیلیا میگن که این چند خدا بودنه و فلان کفره و از این حرفا، خیلیا ( از جمله خودم ) با اینکه علاقه دارن ولی از شدت گستردگی افسانه ها سراغش نمیرن، و به نظرم یکی از خوبی های این کتاب این بود که هردوی این موارد رو کاور میکنه. فلسفه خدا ها رو میگه، و هرکدوم رو در قالب داستان هایی کوچیکتر و قابل … در ذهن موندن بیان میکنه.

مثلا الان شما فک کن بری سرچ کنی خدایان یونانی هرکدوم کیه. همشم بخونی یادم بگیری. هفته بعد نصفش پریده. ولی کتابو بخونی دیگه یادت نمیره. چجوری میخواد یادت بره ارس کی بود و چرا اون کارا رو کرد. یا رسما خود هیدس و زندگیش توصیف شد، مگه میشه از یاد بره؟ یا پسایدن که رسما بابای پرسیه، دیگه عمرا از یاد بره. ( راستی این کاور رو شخصا خیلی دوست دارم. از بقیه اشون خیلی خفن تره)

کلیت داستان یه جاهایی منو یاد مجیستریوم و حتی مایکل وی می انداخت، که البته گمونم اگه بخوایم از لحاظ تاریخی صحبت کنیم، مجیس و مایکل باید منو یاد پرسی بندازن. فقط امیدوارم آخرش مثل مایکل، پرسی تبدیل به یه شخصیت خیلی گاد و این حرفا نشه.

شخصیت اول دختر رو اعصاب که خیلی فک می کنه گنگه و حالیشه، و کاملا معلومه قراره دوست دختر آینده شخصیت اول پسر باشه، یه دوست صمیمی پسر اسکل ( واقعا گروور عالی بود )، یک عدد پسر بزرگتر و جذاب که آخرش تو زرد از آب در میاد، خلاصه که همینا.

می خوام اول برم سراغ آخر کتاب، چون به نظرم خیلی قشنگ بود. حقیقت بگم، تا چپتر 20 احساس چندانی نداشتم، حتی به پرسی. دیگه چه برسه به بقیه. ولی اونجایی که باباشو برای اولین بار دید، به نظرم خیلی قشنگ بود. در تمام طول کتاب با خودم میگفتم کدومشون قراره باشه؟ بابای سرد و بی احساس که فقط میخواد از پرسی استفاده کنه؟ یا پدری که واقعا پرسی رو دوست خواهد داشت.

یکی از بامزه ترین بخشای کتاب، به نظرم جاهایی بود که پرسی خدا ها رو ” عمو ” صدا میکرد :)))) فک کن، طرف خدای مرگه! رسما اون دنیا زندگی می کنه! بعد تو بهش میگی عمو نگران نباش میرم اون نمیدونم چی چی تاریکی اتو برات میارم :)) چقد شیرین و قندی آخه تو بچه ( پرسی رو میگم 😂) به قول یکی از دوستان، باید کنار چای خوردش :))

خلاصه خیلی دلم خواست عمو های منم خدا های یونانی می بودن. واقعا باحال میشد. ( شاید این کاور به اندازه قبلی خفن نباشه، ولی از لحاظ داستانی بیشتر همخوانی داره و مخوف تره. خلاصه هرجفتشون از کاور فارسیش قشنگترن 😂😭)

با آنابت حال نمی کنم. تلاشی هم در جهت حال کردن نمی کنم. به نظرم همین که دختر آتناست برای هیت دادن بهش کافیه. البته نه که بخوام به آتنا توهین کنم، خیر هرگز، کی باشم اصن من ک همچین قصدی داشته باشم، ولی خب اون غرور مسخره و زیاد از حد رو به ارث برده دیگه. به نظرم تنها نکته مثبتش چشماشه. چشمای طوسی همیشه زیبا و فریب دهنده ان به نظر من. ایشالا که پرسی فریبشونو نخوره ( میخوره )

گروور، یکی از گوگولی ترین و اسکل ترین شخصیت هاییه که تا بحال دیدم. دوستش دارم واقعا، دوست خیلی خوبی برای پرسی بود و هست، ولی باهاش ارتباط نگرفتم. نمیدونم هم چرا، شاید چون جلد 1 عه.

ارس، خدای جنگ. به نظرم باید از همون اول می فهمیدم خدای جنگ پشت همه این دردسراییه که قراره به جنگ ختم شن. واضحه نه؟! ولی خب، متوجهش نشدم. ارس وایب عمو های گنگ می داد، اینایی که میتونی باهاشون درمورد چیزایی که احتمالا مامان بابات دوست ندارن دربارشون بحرفی، حرف بزنی ( چه جمله عجیبی شد … ) و ای کاش ساید خوب داستان میبود، حیفه همچین ادم خفن و به درد بخوری ( هرچند که صرفا زور بازو باشه و تمام ) طرف دشمن باشه.

حرف دشمن شد، می خوام از لوک بگم. با توجه به کلیشه ها از همون اول معلوم بود قراره طرف پرسی نباشه. ولی حرفایی که اخرش زد، دلایلی که آورد، منو برای اولین بار به تامل باز داشت. دلایل بد شدن شخصیت های مشابه در کتاب های دیگه رو الان دقیق به یاد ندارم، ولی تفاوتی اساسی بین زندگی پرسی و لوک وجود داشت.